Πολλοί γονείς με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού τους αισθάνονται φόβο, άγχος και ενοχές. Κυρίως φοβούνται μην παραμελήσουν το πρωτότοκο τους μέσα στη φούρια τους για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του νέου μέλους της οικογένειάς. Την ίδια στιγμή φοβούνται επίσης μήπως δείχνουν αδυναμία στο μεγάλο παιδί και με αυτό τον τρόπο νιώσει στερημένο το μικρό.

Μέσα σ’ αυτό το γενικό κλίμα ανησυχίας και αγωνίας, πολλαπλασιάζεται ο φόβος και η ανασφάλεια του πρωτότοκου. Πιθανόν να σκέφτεται ότι το καινούριο μωρό είναι ο λόγος που δημιουργήθηκε όλη αυτή η ανακατοσούρα και χάλασε την ηρεμία που υπήρχε μέσα στο σπίτι.

Είναι φυσικό επίσης να μην θέλει να παραχωρήσει εύκολα τα κεκτημένα του δικαιώματα σε κάποιον άλλο. Νιώθει ασφάλεια με το να μονοπωλεί την αγάπη και την προσοχή των γονιών του και δεν έχει καμία διάθεση να μοιραστεί τίποτα με τον νέο… εισβολέα. Τα συναισθήματα που τρέφει για το καινούριο μέλος της οικογένειας είναι μπερδεμένα αφού μπορεί να νιώθει αγάπη και θυμό ταυτόχρονα. Του αρέσει να φροντίζει και να παίζει με το μωρό αλλά την ίδια στιγμή του… κόβει και μια τσιμπιά όταν δεν τους κοιτάει κανείς.

Όλα αυτά δεν χρειάζεται να προκαλούν ιδιαίτερο άγχος και ανησυχία, επειδή δεν είναι αφύσικα ή ενδείξεις κάποιας διαταραχής. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι το παιδί προσπαθεί με τα μέσα που διαθέτει να βρει τρόπους για να αντιμετωπίσει μια νέα κατάσταση που το φοβίζει. Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν σ’ αυτή τη διαδικασία προσαρμογής προετοιμάζοντας το παιδί πριν τη γέννηση του μωρού.

Όλοι νιώθουμε περισσότερη ασφάλεια για μια κατάσταση που λίγο πολύ μας έχουν πληροφορήσει για το πώς είναι και την γνωρίζουμε από πριν. Παράλληλα το παιδί θα νιώσει ότι έχει και αυτό θέση στο γεγονός, ότι δεν είναι τελείως έξω από τον έλεγχό του.

Αφού γεννηθεί το μωρό πρέπει να φροντίσουμε ώστε η προσοχή μας να μοιράζεται όμοια ανάμεσα στα δυο παιδιά. Την ίδια στιγμή μπορούμε να καλλιεργήσουμε την αυτοπεποίθηση του μεγαλύτερου παιδιού, αναθέτοντας του ακόμη και μικρές φροντίδες για το μωρό (π.χ. να πάει να το σκεπάσει).

Στις περιπτώσεις που η επιθετικότητα του απέναντι στο μωρό είναι ιδιαίτερα έντονη, θα έχουμε αντίθετα αποτελέσματα, τιμωρώντας το βαριά. Τα επιθετικά του συναισθήματα προς το αδερφάκι του θα ενταθούν γιατί θα του επαληθεύσουμε τη σκέψη ότι για όλα τα δεινά που του συμβαίνουν ευθύνεται αυτό.

Επίσης θα νιώσει ακόμη πιο παρείσακτο, πιο ανασφαλές και αυτό θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο την επιθετικότητα του. Δεν εννοούμε με κανένα τρόπο να αφήνετε ατιμώρητο το μεγαλύτερο σας παιδί όταν παρακούει τις εντολές σας να μη συμπεριφέρεται άσχημα στο μικρό, αλλά να του κάνετε σαφές ότι το μαλώνετε όχι «εξαιτίας του μωρού», αλλά επειδή «δεν σεβάστηκε εσάς».

Σύμφωνα με τους ειδικούς είναι θετικό να δημιουργείται μια «στημένη» σχέση συνενοχής (χωρίς να το μάθει το παιδί, βέβαια) ανάμεσα στο μεγαλύτερο παιδί και στον ένα γονιό που θα ισοσκελίζει τη σχέση του άλλου ζευγαριού, το οποίο αποτελούν ο άλλος γονιός και το μικρότερο παιδί, για παράδειγμα – μπορεί να δημιουργηθεί μια ομάδα μεταξύ του πατέρα και του μεγαλύτερου παιδιού που να ισοσκελίζει τη σχέση της μητέρας και του μικρότερου παιδιού.